DOS، تنها سیستمعامل موجود برای کامپیوترهای شخصی بود. سیستمعاملی که با قیمت پنجاه هزار دلار از یک هکر سیاتلی توسط بیل گیتس خریداری و با یک استراتژی تجاری هوشمند، به تمام نقاط جهان پخش شد و کاربران کامپیوترهای شخصی انتخاب دیگری نداشتند. کامپیوترهای اپل مکینتاش از این لحاظ بهتر بودند، اما قیمتهای نجومی، آنها را از دسترس بیشتر افراد خارج میکرد.
نقطه اتکای دیگر دنیای کامپیوترها، یونیکس بود که قیمت بسیار بالایی داشت، تا حدی که کاربران کامپیوترهای شخصی از آن استفاده نمیکردند. کد منبع یونیکس که توسط آزمایشگاههای بل بین دانشگاهها توزیع شده بود، محتاطانه محافظت میشد تا برای عموم فاش نشود. برای حل شدن این مسئله، هیچ یک از تولیدکنندگان نرمافزار راهحلی ارایه ندادند.
پس از مدتی به نظر میرسید این راهحل به صورت سیستمعامل MINIX ارایه شده است. این سیستمعامل ابتدا توسط "اندرو اس تاننباوم" -پروفسور هلندی- و به منظور تدریس عملیات داخلی یک سیستمعامل واقعی نوشته شده بود. سیستمعامل مذکور برای اجرا روی پردازندههای ۸۰۸۶ اینتل طراحی شده بود و خیلی سریع بازار را اشباع کرد.
MINIX به عنوان یک سیستمعامل خیلی خوب نبود، اما مزیت اصلی آن، در دسترس بودن کد منبع آن بود. هر کس که کتاب سیستمعامل تاننباوم را تهیه میکرد، به ۱۲ هزار خط کد نوشته شده به زبان C و اسمبلی نیز دسترسی مییافت. برای نخستینبار، یک برنامهنویس یا هکر مشتاق میتوانست کد منبع سیستمعامل را مطالعه کند، چیزی که سازندگان نرمافزارها آن را محدود کرده بودند. تاننباوم باعث فعالیت مغزهای متفکر علوم کامپیوتری در زمینه بحث و گفتوگو برای ایجاد سیستمعامل شد. دانشجویان کامپیوتر در سراسر دنیا با خواندن کتاب و کدهای منبع، سیستمی را که در کامپیوترشان در حال اجرا بود، درک کردند که یکی از آنها "لینوس توروالدز" نام داشت....
ادامه مطلب ...